Het is nu 3 jaar geleden dat ik Jack heb leren kennen. Ik volgde een groepsles bij FFF maar we waren meestal met z’n tweeën. Ik heb dus meer dan een half jaar PT training van Jack gehad, een geweldig cadeau. Omdat Jack een goede professional is maakt het hem niet uit of hij met een groep werkt of met een matig getrainde vrouw van middelbare leeftijd met reuma en een hele lijst met zucht-en-steun:) hij gaat gewoon aan de gang om dat lijf in shape te krijgen.
We stretchten veel en en Jack leerde mij van alles over hoe je lichaam werkt en leerde mij daarnaast inzien dat ik vaak mijzelf neerhaalde onder het motto van een grapje en dan zei hij: ‘ik wil je dat niet meer horen zeggen’. Hij heeft dat vaak tegen mij gezegd tot het tot me doordrong dat ik eens wat aardiger voor mijzelf moest worden, want het bleek dat ik mijzelf wel erg vaak zat af te kraken. Ik ben vroeger altijd erg sportief geweest en heb, zoals zovele van ons, het jaren in de slop laten lopen. Je maakt van alles mee in je leven en dat gaat iets doen met je lijf en geest en mensen zoals ik verliezen de tijd om voor jezelf te zorgen. Je hebt ernstig achterstallig onderhoud. Ik schaamde mij lang dat ik in zo belabberde staat was terecht gekomen, want met bijna 50 moét je beter weten.
De maatschappij is hard en wijst vaak met het vingertje waardoor je je steeds meer een nul voelt. Omdat ik altijd zeg dat Onze Lieve Heer goed voor mij zorgt en mij geeft wat ik nodig heb, krijg je vanzelf de juiste mensen op je pad die je weer vooruit kunnen helpen, je hoeft je alleen maar aan hun over te geven en de instructies serieus te nemen. En dat traject begon met Jack.
Nou moet je niet denken dat Jack een zachte heelmeester is en dat zijn hulp enkel bestaat uit een warme knusse elektrische massagestoel waar je lekker weg in kan snuggelen. Zeker niet! Zeker niet! Ha, ha, ha.
Maar Jack ziet mensen, hij weet dat ik hard werk en dat ik moeite had met wedstrijdjes enzo, met mij in je team verlies je altijd, pfff wat vond ik moeilijk want dat bleek voor mij erg confronterend. Maar dat boeit hem niet, gewoon je best doen en niet zo tegensputteren, hup, hup, hup. En zoals het een goede professional betaamt heeft hij tot bepaalde hoogte geen greintje medelijden, al riep ik nog zo vaak ‘oude vrouw, Jack, oude vrouw’. Het resultaat is dat het me niet meer kan schelen of mijn team wint of niet door mij, ik ga zo hard als ik kan en what you see is what you get. Dat is ook vrijheid en dat voelt fijn.
Jack is meester in alternatieven toepassen zonder na te denken, waardoor ik oefeningen die voor mij gewoon beetje veel kansloos zijn (burpies) meteen alternatieven aanbood zodat ik stevig door kon gaan zonder af te moeten wachten tot de rest de burpies had uitgevoerd en dat is prettig, want ik hou niet van stilstaan en wachtend niets doen en ook die schaamte kom je zo over. Leer je je echte grenzen te stellen.
Na 1,5 jaar bij FFF en Jack z’n PT trainingen/groepslessen was er een punt in dit hele traject ook niet wilde lukken en voor persoonlijk pijnlijk was, namelijk was afvallen. Ik was als een gek spiermassa aan het opbouwen, in drie jaar 8 kilo spieren rijker. Dat klinkt goed lekker vet verbranden, maar het resultaat was dat ik 10 cm in torso omvang was toegenomen. Dat is een ander lang verhaal, maar ik ben serieus na gaan denken hoe ik deze nieuwe en zeer ongewenste en deprimerende alarmerende gezondheidssituatie van mij op kon lossen, maar dan zonder spiermassa verlies en uithongering. (Want ik weet dat ik qua voedselinname goed zit. Op de groeistuipen na van opbouwen spiermassa stond en sta ik ook nu weer maanden lang op hetzelfde gewicht. Ook of ik nu wel of niet sport, vakantie vier of niet).
In mijn familie zijn de vrouwen allemaal mega zwaar geworden op de torso voornamelijk in de overgang. Ik was een uitzondering. Tot nu dus, maar dat is dat andere lange verhaal. Dat genetisch overgewicht was voor allen de doodsteek, je geeft het op en doordat wij allemaal frustratie eters zijn… einde zoek.
Ik kreeg er nachtmerries van, werd steeds meer gefrustreerd. Ik dacht: ‘wat heb ik nodig om weer vooruit te kunnen’. Dat bleek liposuctie. Ik heb het niemand vertelt. Ik heb het mijn Jan vertelt toen ik enigszins vreemd binnenkwam waggelen: ‘lieverd, we moeten even praten’. De volgende dag schreef ik Jack dat het gewoon zijn schuld was, ik ging veel te veel van mijzelf houden! Ha, ha, ha, we moesten er flink om lachen. Het jaar daarop nog een keer en ik ben zo heel erg blij dat ik dat gedaan heb.
Ondertussen bleef ik maar last houden van tennisarmen en werd ik steeds stijver. Dan dacht ik mijn reuma, oude vrouw, relatief minder kunnen trainen door herstel van de operaties, stress (ik heb een zeer stressvol leven).
Jack, die ik in die periode moest delen met anderen (ha, ha) en we dus minder stretchten en vooral minder een-op-een kletsten, gaf aan dat door meer spiermassa je minder lening bent en daarnaast was ik WEER veel te druk met alles behalve mijzelf, de operaties werkte ik er doorheen als een griepje, maar het kwartje viel nog steeds niet goed. Zoals ik al aangaf vertrouw ik op God en die deelt dan af en toe een tik met een koekenpan uit… nou die kwam.
Nu 6 weken geleden was ik met Jack alleen in de groepsles en ik vroeg hem of we konden strechtsen want ik ben maar steeds zo stijf. (Dat ik ondanks de operaties weer 8cm in torso was gegroeid heb ik niemand vertelt ik was beetje in staat van paniek aan het worden. Ik snapte er helemaal niets meer van.)
Jack zag al snel dat er wat mis was. Hij zei: ‘ik ga even een yogarol halen, kunnen we even zien hoe je er voor staat’. Het is bijzonder hoe je leven kan veranderen door een brute yogarol.
Ik kon nog niet er tegen steunen zonder ademnood. Jack zei: ‘het is euh… het is erg’. Ik had geen idee wat hij bedoelde. Jack vertelde mij dat mijn rugspieren compleet vast zaten. Ik snapte er geen zak van want ik train 4 dagen in de week en wandel veel, hoe kan dat nou??
Ik was op weg naar huis helemaal in de war. Ik heb hem ’s avonds meteen geappt om data in te plannen voor PT training in zijn eigen sportschool. Vlak voor de eerste sessie diezelfde week leerde ik Marijn, een van de fysiotherapeute van hun centrum kennen. Ik had nog een prepaid potje bij mijn verzekeraar en vroeg of ze tijd had. Jack zei dat heel goed idee was van twee kanten het probleem aan te pakken want hij doet andere therapie dan Marijn. Dat voelde zo goed, hulp en een plan maken, helemaal mijn ding.
Ik plande 8 sessies met Jack en 10 met Marijn in vier weken, afgezien van de gewone sportactiviteiten. Dat was heel december 2017. Ik kwam in een rollercoaster van fysieke en emotionele pijn terecht waar ik totaal niet op voorbereid was. Maar het was precies wat ik nodig had.
Jack gaat voor de Spartaanse methode, deep tissue therapy, good greef ik ben benieuwd wat Jack’s buren hebben gedacht, ik heb het uitgegild en jemig mijn make-up zat op mijn knieën van het huilen. Maar wat een resultaat! Direct effect! Ik kon niet geloven! En het doet enkel pijn op het moment daarna had ik er (op één na) geen last van. Wat wel was, en ik heb letterlijk blauw gelegen, was dat ik gruwelijk blauw werd, al die Oo en oei’s in de douches van FFF was leuk, allemaal gratis reclame zei ik tegen Jack, en dat was ook zo, als je zo opgelucht bent als ik (geen reuma verergering, maar gewoon verstijfde spieren die weer los kunnen komen) kan je er alleen maar om lachen. Er zijn heel wat dames tot inzicht gekomen dat pijn fijn kan zijn.
We zijn in die weken met de yogarol aan de gang gegaan en een aantal andere oefeningen die ik thuis of bij FFF kan doen en heb hem de oren van zijn hoofd af gevraagd waarom dit, waarom dat, het was een geweldige actieve praktisch “therapy course’ met top resultaten.
Ondertussen ging Marijn mijn ruggengraat en nek losmaken, want Jack doet geen ‘nekzaken’ (zelfkennis is wat hem zo bijzonder maakt) en in combinatie met de deep tissue therapy van de schouders en het losmaken van de nek was ik binnen 3 weken van mijn tennisarmen af. Drie weken! Ik liep al twee jaar met pijn, elke dag. Dit gaf mij het inzicht dat ik dus al twee jaar stijf sta van de stress en dat klopte als een bus als je terugkijkt. Wat nog meer bizar voor mij was, was dat ik na die drie weken ook die 8 cm torso omvang weer ben kwijtgeraakt! Ik meet mij met een oude broek die vertelt mij het verhaal. Verstijfde spieren geven je dus meer omvang, ik wist niet dat het bestond. Weer snel en effectief een probleem opgelost! Joepie!
Marijn zei tijdens een sessie: ‘zeg maar tegen Jack dat de er bij de bilpartij nog veel te halen is’. Als leek doe je dat trouw… ik leer snel. Wat deze cryptische omschrijving betekende is deep tissue therapy bij de bilspieren. Ik ging weer helemaal door het plafond (zegt Jack rustig tijdens zo’n sessie: ‘lig eens een beetje stil, joh’… ik zei: ‘nou dat gaat een beetje moeilijk als je in vergelijking een lippo krijgt zonder verdoving’).
Resultaat voelde toen ik al toen ik van de tafel afkwam, maar op dat moment is je emotionele herstel meer aanwezig. Lekker ff een bakkie thee, praatje en dan lekker naar huis.
De volgende morgen stap ik uit bed en ik denk wat??!! wauw dat ging wel heel erg makkelijk. Ik sta te bedenken om het wel/niet zal doen, vooroverbuigen (ín de ochtend direct uit bed denk reuma). Ik denk ik doe het gewoon en ik kwam gisteren niet tot mijn knieën en ja hoor, hard lachend tik ik met mijn nagels de vloer aan. Yoehoe!!
Ik heb meerdere malen op weg naar huis spontaan moeten huilen bij Jack en bij Marijn, er kwam van alles los in lijf en geest. Ik kwam een keer binnen en zei, weet je Jack zet maar een bakkie thee, ik zit er helemaal doorheen. We hebben een echt fijn gesprek gehad over onze levens. Dat kom je zo zelden tegen en de mens heeft het zo nodig.
Wat het voor mij praktisch allemaal betekent heeft, eenvoudige dagelijkse zaken: ik loop naar mijn auto, lekker eentje strak naast mijn deur geparkeerd, pfff nou maar kijken of ik via de passagierskant me er overheen kan worstelen. De laatste keer verrekte ik een kuitspier. Voor ik het zelf in de gaten had zat ik al achter het stuur, ik heb hard op gelachen en een traantje gepinkt. Dit zijn precies de zaken waar het omgaat. Je sokken normaal aan kunnen trekken, weer met je billen op je hakken kunnen zitten en geen last te hebben van bloedstuwing, je kunnen omdraaien om de schaar van een kastje te pakken zonder op te staan of kramp te krijgen, je heupen zwaaien zoals je vroeger deed, ha, ha, of te wel lekker jezelf weer terugvinden, niet in de zin van leeftijd, maar in de zin van geest en persoonlijkheid.
Het plan nu is dat ik op advies van Jack bij FFF 2x per week bij Surajit yoga ga volgen naast mijn gewone trainingen, want uiteindelijk moet ik het zelf kunnen beheersen, mijn leven. Ga ik voor lange tijd met Marijn verder en kom ik over een paar maanden terug bij Jack, op de yogarol, om te kijken waar ik sta en als nodig is gaan we er samen weer even tegenaan. Fijn een plan te hebben en die wetenschap, dat er hulptroepen zijn is al een zegen voor zo’n oude muts als ik.
Dank je Jack!